.jpg)
Άρθρο του γνωστού άγνωστου πλέον Νάσου Θεοδωρίδη πριν 9 μήνες στην προοδευτική φυλλάδα ΑΥΓΗ. (ναι! αυτός που σε άλλο άρθρο του ανέπτυξε επιχειρηματολογία ότι οι Έλληνες του Πόντου έσφαζαν κι αυτοί τους τούρκους και εξαιτίας αυτού ο τουρκικός στρατός άρχισε το κυνήγι εναντίον των ανταρτών Ποντίων)... Ο Αλέξης και άπαντες Συριζέοι διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους κάθε φορά οτι τέτοιες θέσεις αποτελούν απόψεις συνιστώσας του ΣΥΡΙΖΑ και όχι του ίδιου του ΣΥΡΙΖΑ... Ακόμα περιμένουμε όμως σαφείς απαντήσεις για τις θέσεις του ''σωτήρα'' Αλέξη όσον αφορά εθνικά ζητήματα και θέματα πέραν του μνημονίου... Και τελοσπάντων, αφού ακυρώνει κάθε τρεις και λίγο τις απόψεις της κάθε συνιστώσας, γιατί δεν χωρίζουν τους δρόμους τους ωστε να μην απολογείται;;; Που λέει ο λόγος... Ακολουθεί το άρθρο με ημερομηνία 20/8/2011Του Νάσου Θεοδωρίδη* Το τελευταίο διάστημα άρχισε και πάλι μια συζήτηση για το ενδεχόμενο συνεκμετάλλευσης των κοιτασμάτων στο
Αιγαίο. Ως συνήθως, η πληροφόρηση είναι μονομερής και οποιαδήποτε αιρετική θέση τίθεται αυτομάτως εκτός ατζέντας. Όμως μια αριστερή -και άρα βαθιά αντιεθνικιστική- προσέγγιση στο ζήτημα της συνεκμετάλλευσης του Αιγαίου από τις δύο γειτονικές χώρες (Ελλάδα και Τουρκία) οφείλει να εκκινήσει από την κατάφαση δύο αδιαμφισβήτητων παραδοχών: Πρώτον, ότι η Ειρήνη είναι ένα υπέρτατο αγαθό που όλοι οι προοδευτικοί άνθρωποι το επιζητούμε διακαώς και πασχίζουμε είτε να το αποκτήσουμε είτε να το διατηρήσουμε πάση θυσία. Και δεύτερον, ότι ο ελληνικός και ο τουρκικός λαός θα πρέπει να βρουν ένα σταθερό δρόμο φιλίας και συνεργασίας που θα αντέξει στον χρόνο. Με μια ματιά στον χάρτη μπορεί κανείς να καταλάβει ότι μια μονόπλευρη και ολοκληρωτική ηγεμονία δηλαδή της ελληνικής άρχουσας τάξης στο Αιγαίο δεν στηρίζεται σε κανένα δίκαιο. Αυτή η κατάσταση πρέπει να αλλάξει.
Αυτό είναι δεδομένο, λογικό και αναπόφευκτο. Το Αιγαίο δεν είναι ελληνική λίμνη, αλλά μια διεθνής θάλασσα που απλώς τυχαίνει να περιλαμβάνει έναν μεγάλο αριθμό ελληνικών νησιών, χωρίς αυτό να δίνει κάποιο ιδιαίτερο προνόμιο στην ελληνική πλευρά να κυριαρχεί εξ ορισμού (!!) και επί των υπόλοιπων στοιχείων της Φύσης, δηλαδή επί νερού, θάλασσας και υπεδάφους. Καταρχάς, τα οικονομικά οφέλη μιας συνεκμετάλλευσης είναι ολοφάνερα και για τις δύο χώρες. Βέβαια, τα κέρδη στις καπιταλιστικές κοινωνίες καταλήγουν στις τσέπες των ολίγων. Όμως σε περίοδο κρίσης η ανεύρεση επιπρόσθετων πόρων, και μάλιστα άνευ περιττών προστριβών «εθνικής βάσης», θα συμβάλει αντικειμενικά στην αλλαγή συσχετισμών μεταξύ άρχουσας τάξης και εργαζομένων, ώστε ο νέος αυτός υλικός παράγοντας να αφαιρέσει κάθε σημερινό «επιχείρημα» των εκατέρωθεν νεοφιλελεύθερων κυβερνήσεων για υπερφορολόγηση χαμηλών και μεσαίων τάξεων προκειμένου να ξεπεραστεί η κρίση. Με τα οικονομικά οφέλη σχετίζεται και το θέμα των στρατιωτικών εξοπλισμών. Το καλό κλίμα συνεργασίας θα συμβάλει σε μια δραστική μείωση -και μελλοντικά ίσως και κατάργηση- των πολυδάπανων προμηθειών πανάκριβου στρατιωτικού υλικού, που συνιστά αυτή καθαυτή μια αφόρητη οικονομική αιμορραγία.
Ακόμη πιο σημαντική όμως θα είναι η θετική πολιτική επίπτωση της συνεκμετάλλευσης, καθώς αυτή θα αποτελέσει ζωντανή και διαρκή Γέφυρα Ειρήνης και Φιλίας στο Αιγαίο. Οι δύο οικονομίες θα μάθουνε να ζουν στους ίδιους ρυθμούς, με αποτέλεσμα η προοπτική ενός πολέμου να καθίσταται εντελώς ασύμφορη επιλογή και να εξωθηθεί οριστικά στις καλένδες. Και μόνο για το γεγονός ότι οι νεότερες γενιές της Ελλάδας θα πάψουνε να γαλουχούνται με το παραμύθι του τουρκικού κινδύνου, αξίζει τον κόπο να αποτελέσει η συνεκμετάλλευση μια βασική επιδίωξη της εξωτερικής πολιτικής της χώρας, διότι θα πρόκειται για θρίαμβο της συνύπαρξης των πολιτισμών. Τέλος, είναι προφανές ότι μια συνεκμετάλλευση προϋποθέτει να έχουν καθοριστεί με κοινή αποδοχή τα χωρικά ύδατα, η υφαλοκρηπίδα και η Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη (ΑΟΖ).
Δεν είναι π.χ. αυτονόητο ότι η ύπαρξη του Καστελόριζου αρκεί για να πιστώσει όλη την ΑΟΖ στην Ελλάδα!! Απαιτείται πλέον είτε μια απευθείας διαπραγμάτευση με κοινές υποχωρήσεις, κατά τις οποίες π.χ. η Ελλάδα θα μπορούσε να προχωρήσει σε ένα σύστημα διαφορικών χωρικών υδάτων που να ξεκινά από τα 12 στο Ιόνιο και φτάνει τα 6 στο περίκλειστο Αν. Αιγαίο, είτε μια κοινή προσφυγή των δύο χωρών στη Χάγη , όχι όμως μόνο για ένα θέμα, αλλά για ολόκληρη τη δέσμη των εκκρεμοτήτων, ώστε η μοιρασιά να γίνει από το Διεθνές Δικαστήριο.
* Ο Νάσος Θεοδωρίδης είναι δικηγόρος και μέλος της Π.Κ. του ΣΥΝ Αμπελοκήπων
Ξαναδιαβάστε παρακαλώ, γιατί μπορεί να σας διέφυγε, την κατακλείδα του άρθρου (η οποία είναι άκρως εθνομηδενιστική και προκλητική): ...«Δεν είναι π.χ. αυτονόητο ότι η ύπαρξη του Καστελόριζου αρκεί για να πιστώσει όλη την ΑΟΖ στην Ελλάδα!! Απαιτείται πλέον είτε μια απευθείας διαπραγμάτευση με κοινές υποχωρήσεις»... «ώστε η μοιρασιά να γίνει από το διεθνές δικαστήριο» !!! Δηλαδή τι θέλει να πει ο αρθρογράφος; Ότι οι προγονοί μας μας κληρονόμησαν μια χώρα ελεύθερη και θα πρέπει κάποιοι άλλοι να μας τη μοιράσουν και να τη δώσουν σ' αυτούς που καραδοκούν... Κάτι από το μνημόνιο των δανειστών μας μου θυμίζει που θέλουν με κάθε τρόπο να υφαρπάξουν τον ορυκτό πλούτο της πατρίδας μας...Πες μας Αλέξη, είσαι υπερ της συνεκμετάλλευσης;; Η ερώτηση τίθεται επι τη ευκαιρία ανάδειξης του ανωτέρω άρθρου αν και θα έπρεπε κάποιος να έχει απαιτήσει ξεκάθαρες απαντήσεις σε μείζονα ζητήματα όπως ο ορυκτός πλούτος του Αιγαίου ΜΑΣ, ο οποίος αν εκμεταλλεύτει θα κάνει τον Ελληνικό λαό κυρίαρχο... Γι'αυτο άλλωστε δεν αγωνίζεται η αριστερά;; Για την λαϊκή κυριαρχία;;;
