Το γράμμα ενός πιλότου

Κι εκείνοι μιλάν και κόβουν επιδόματα... Πόσο μικρόψυχοι είναι; Πόσο μικροί φαίνονται από τον ουρανό; Το παλικάρι με ένα δάκρυ μιλά για τους βράχους - διαμάντια στις Ελληνικές θάλασσες και για εκείνο το πανί, το πανί το γαλάζιο με το σταυρό. Ναι κύριοι, οι βράχοι, ο ουρανός, το πανί, ο σταυρός, γι' αυτά θα πέφταμε, γι' αυτά που ορκιστήκαμε...
Τι να πεις μετά απ' όλα αυτά τα λόγια... τι να κλάψεις, τι να ανατριχιάσεις... Γιατί να φοβάσε πλέον το θάνατο; 

Αν είναι να φύγω να φύγω όπως εκείνοι, με θάνατο αντρειωμένο, περίφανο... Δεν σε φοβάμε χάρε... Μπάσταρδος ήσουν και είσαι...