Η σημασία και τα αποτελέσματα της "μάχης" του Βουκουρεστίου.





Veni Vidi Veto...
Του Χ.Α

Αναμφισβήτητα στη «μάχη» του Βουκουρεστίου από τις πολλές δυνάμεις που συμμετείχαν αναδείχθηκαν δύο νικητές, η Ελλάδα και η Ρωσία του Προέδρου Πούτιν. Όμως από την πλευρά μας δεν χρειάζεται έπαρση γιατί ο δρόμος είναι μακρύς και ο "πόλεμος" δεν κερδήθηκε ακόμη.

Τις προηγούμενες ημέρες όλοι γίναμε μάρτυρες της κατάρρευσης της Αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής η οποία είχε ως πρωτεύον συστατικό τον εκφοβισμό μέσω προκλητικών δηλώσεων του Τζ. Μπους θέλοντας για τους δικούς του λόγους απεγνωσμένα τη διεύρυνση του ΝΑΤΟ.
Το πρώτο πλήγμα ήλθε από την «υποτακτική» Ελλάδα η οποία είπε το «όχι» στην είσοδο των Σκοπίων στο ΝΑΤΟ με την ένθερμη υποστήριξη της Γαλλίας αλλά και την κατανόηση των Ελληνικών θέσεων από πλευράς Ιταλίας και Ισπανίας. Με αυτή την εξέλιξη, αρχίζει να γίνεται ορατή πλέον η διάσπαση-διάλυση του γειτονικού κράτους αλλά κατ’ επέκταση και του Κοσόβου προκειμένου όλοι οι Αλβανικοί πληθυσμοί να ενωθούν υπό την «Μεγάλη Αλβανία» η οποία και πήρε πρόσκληση ένταξης στον οργανισμό. Εξάλλου, πλησιάζουν εκλογές στα Σκόπια και όλοι «τρέμουν» το τι θα κάνει το Αλβανικό κόμμα το οποίο ουδόλως νοιάζεται για το όνομα όπως έχει δηλώσει ο ηγέτης τους.
Για να λέμε τα πράγματα και λίγο με το όνομά τους, τους Αμερικανούς τους ενδιαφέρει να αποκόψουν τη Ρωσία από τις ενεργειακές εξόδους προς Αιγαίο και Ευρώπη, αλλά και να καταλήξουν εκεί μέσω Τουρκίας και Σκοπίων, ειδικά τώρα που η Ελλάς αποδείχτηκε «άτακτο παιδί». Φυσικά, κάθε κακό παιδί πρέπει να τιμωρείται για την ανυπακοή του στον «νταή» ο οποίος ως μόνο τρόπο επιβολής της ισχύος του έχει την βία την οποία μάλιστα μπορεί να την ασκήσει κάποιος άλλος υποτακτικός έναντι αυτού. Στην δική μας περίπτωση, ένα πιθανό «θερμό» επεισόδιο περιορισμένης κλίμακας από την Τουρκία στο Αιγαίο αλλά και μία επιπλέον πρόκληση στη Θράκη την οποία κόπτονται να «Κοσοβοποιήσουν» (ειδικά τώρα που δυστυχώς παίρνει σάρκα και οστά η «Τουρκική Ένωση Ξάνθης» με τη βούλα του Ευρωπαϊκού δικαστηρίου), μπορεί να επιφέρει πλείστα οφέλη κατά τον Αμερικανικό τρόπο σκέψης.

Δεν είναι τυχαίο ότι η Αμερικανική στάση εδώ και τρεις περίπου δεκαετίες είναι παθητική και παρασκηνιακά ενθαρρυντική απέναντι στις Τουρκικές προκλήσεις εναντίον της Ελλάδας. Έτσι σε λίγο καιρό ως αντίποινα για το άτακτο παιδί που ακούει στο όνομα Ελλάδα, οι ΗΠΑ ίσως «ωθήσουν» εκ νέου την Τουρκία να «γκριζάρει» μερικές βραχονησίδες ή νησιά ούτως ώστε να «αποκτήσει δικαιώματα» στο μισό τουλάχιστον Αιγαίο (με την απειλή χρήσης βίας και με τη λογική των τετελεσμένων γεγονότων) και να εγείρει μειονοτικό ζήτημα στη Θράκη. Αυτό, φυσικά έχει σκοπό, την υποβάθμιση και την ακύρωση κατασκευής του πετρελαιαγωγού Μπουργκάς- Αλεξανδρούπολη, καθώς η αστάθεια στην περιοχή μπορεί να κρατήσει τους επενδυτές σε απόσταση, ούτως ώστε να αποκλείσει κάθε διέξοδο στο Αιγαίο και στην Μεσόγειο στους Ρώσους, όμως κάτι τέτοιο θα εξοργίσει περισσότερο την «κόκκινη αρκούδα». Επιπλέον, ο αγωγός Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολη (Ρωσικών συμφερόντων) θα λειτουργεί ανταγωνιστικά, κάτι που δεν θέλει η Αμερικανική πολιτική, απέναντι στον αγωγό Μπακού- Τιφλίδα- Τσεϊχάν (Αμερικανικών συμφερόντων) η κατασκευή του οποίου ήταν από τις μεγάλες προτεραιότητες των ΗΠΑ που ήθελαν πρόσβαση στα πετρέλαια της Κασπίας για να τροφοδοτούν τον εαυτό τους και την Ευρώπη δίχως την εμπλοκή της Ρωσίας και του Ιράν. Ανταγωνιστικά θα λειτουργεί και απέναντι στον - αμερικανικών επίσης συμφερόντων- αγωγό ΑΜΒΟ (Albania-Macedonia-Bulgaria Oil) ο οποίος θα λειτουργήσει το 2011 μεταφέροντας το πετρέλαιο της Κασπίας από το Μπουργκάς στην Αυλώνα της Αλβανίας μέσω Κοσόβου και Σκοπίων (να λοιπόν ο λόγος που οι ΗΠΑ επιθυμούν διακαώς την ένταξη των τριών χωρών στο ΝΑΤΟ, να ο λόγος για την ανεξαρτητοποίηση του Κοσόβου και να γιατί έγιναν οι βομβαρδισμοί στο Βελιγράδι και ο διαμελισμός της Γιουγκοσλαβίας, αφού τα σχέδια για τον αγωγό ΑΜΒΟ είχαν ξεκινήσει το 1995). Επομένως είναι περισσότερο από βέβαιο ότι οι ΗΠΑ προσπαθούν να στοχοποιήσουν και να «στραγγαλίσουν» την ενδυναμωμένη πλέον Ρωσία και τις κινήσεις του ηγέτη της Πούτιν στην γεωοικονομική σκακιέρα. Θα τα καταφέρουν όμως; Οψόμεθα…

Το δεύτερο πλήγμα στην Αμερικανική εξωτερική πολιτική ήλθε από τις Γαλλία και Γερμανία, οι οποίες προκειμένου να μην καταστρέψουν τις καλές σχέσεις (και ενεργειακές συμφωνίες) που με κόπο έχουν δομήσει με την Ρωσία, είπαν «όχι» στην ένταξη της Ουκρανίας και της Γεωργίας. Με αυτή την εξέλιξη, οι σχέσεις Ρωσίας και Αμπχαζίας, Οσετίας αλλά και ανατολικής Ουκρανίας, πρόκειται να θερμανθούν με φιλορωσικά συναισθήματα εφόσον ο δεσμός τους τώρα κατέστη πιο καθαρός και δυνατός. Ο Πρόεδρος Πούτιν όπως πάντα στρατηγικά σκεπτόμενος, άφησε τις Ευρωπαϊκές χώρες να «βγάλουν το φίδι από την τρύπα» γνωρίζοντας πολύ καλά πώς η Γηραιά Ήπειρος δεν πρόκειται να κάνει σε αυτή την περίπτωση το χατίρι των ΗΠΑ. Η Αμερική μπορεί να έχασε την ευκαιρία να εντάξει Ουκρανία και Γεωργία στο ΝΑΤΟ, αλλά η Τουρκία μπορεί να προσφέρει εναλλακτική λύση και να παίξει τα παιχνίδια της. Φυσικά, η Ρωσία του Πούτιν που διαφέρει κατά πολύ από την Ρωσία του χειραγωγημένου Γιέλτσιν, είναι γνώστης όλων των πιθανών μελλοντικών κινήσεων και για αυτό το βράδυ της Πέμπτης 3-4-2008 όταν και έφτασε ο Πρόεδρος Πούτιν στο Βουκουρέστι, είχε προγραμματισμένη συνάντηση με τον κ. Καραμανλή. Μπορούμε κάλλιστα να φανταστούμε το τι συζήτησαν. Να σημειωθεί εδώ, πως ο Πούτιν ήταν ο πρώτος ο οποίος και δήλωσε πώς η Ρωσία θα είναι η πρώτη χώρα που θα αναγνωρίσει τα Σκόπια με το νέο τους όνομα και δεν μάσησε τα λόγια του στη σύνοδο κορυφής του Βουκουρεστίου αναφερόμενος ξεκάθαρα ότι η διεύρυνση του ΝΑΤΟ και οι Αμερικανικές βάσεις στα όρια της χώρας του απειλούν τα συμφέροντα της Ρωσίας και πρότεινε στενότερη συνεργασία έναντι ΝΑΤΟϊκής πολιτικής κλειστών θυρών.

Μετά απ’ όλα αυτά όμως να περιμένουμε σίγουρα, την εγκατάσταση αντιπυραυλικής ασπίδας σε Πολωνία και Τσεχία μιας και είναι πλέον το τελευταίο χαρτί της Αμερικής και δεν νομίζω να το εγκαταλείψει σε καμία περίπτωση. Δεν πρόκειται να ανεχτεί ο γίγαντας που ακούει στο όνομα ΗΠΑ άλλα πλήγματα στον ήδη πληγωμένο του εγωισμό. Το ερώτημα βέβαια που εγείρεται είναι πως θα αντιδράσει η Ρωσία σ' αυτό το ενδεχόμενο.

Τρίτο πλήγμα ήταν η άρνηση της Ελλάδος αλλά και άλλων μελών του οργανισμού, στο αίτημα των ΗΠΑ να αποστείλουν και άλλο προσωπικό στο Αφγανιστάν και να αλλάξουν οι χώρες αυτές τον ρόλο των στρατευμάτων τους.
Είναι ορατό πλέον πώς αναμένονται θερμές εξελίξεις στην ευρύτερη περιοχή των Βαλκανίων, οι οποίες ίσως να «θερμανθούν» περισσότερο...

Η Ελλάδα λοιπόν μέσω του πρωθυπουργού της είπε το «όχι» στους Αμερικανούς για την ένταξη των Σκοπίων στο ΝΑΤΟ και κατά μία έννοια μπαίνει εμπόδιο στα σχέδιά τους στη Βαλκανική χερσόνησο.

Για εμάς το βέτο δεν αποτελεί μόνο προάσπιση της ιστορίας μας. Μας φέρνει αναπόφευκτα σε ρήξη με την Αμερική στο μεγάλο ενεργειακό παιχνίδι των Βαλκανίων. Μας φέρνει ενώπιον της «επιλογής» στρατοπέδου. Ουσιαστικά Βέτο σημαίνει Ρωσία, εξάλλου σ’ αυτόν τον κόσμο πρέπει να βρίσκεις στρατηγικούς εταίρους και όχι «υπονομευτές» συμμάχους. Αναγκαστικά λοιπόν θα στραφούμε προς τη μεριά της Ρωσίας, θα εξυπηρετήσουμε τα συμφέροντά της και θα εξυπηρετήσει τα δικά μας αφού η «μαμά» Αμερική δεν δίνει δεκάρα για εμάς τόσο στα Βαλκάνια όσο και στις προκλήσεις στο Αιγαίο. Και εάν στραφούμε προς τα εκεί σκοπός είναι να το κάνουμε με όλες μας τις δυνάμεις. Επίσης ας μην ξεχνάμε ότι μέχρι τις εκλογές στις ΗΠΑ έχουμε ένα ακόμα «καυτό» καλοκαίρι, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Τέλος δεν θα πρέπει να ξεχνάμε και τα πετρέλαια του Αιγαίου. Θα είναι η μεθεπόμενη κίνηση στο σκάκι των Βαλκανίων (μετά τη διάλυση των Σκοπίων); Οψόμεθα…

Χαράλαμπος Γ. Αλατζιάς
4/4/2008