Όποιος συγκρίνει το Ελληνικό Προσφυγικό ζήτημα με το λαθρομεταναστευτικό είναι ανιστόρητος ,δοσίλογος και προδότης !



Οι Έλληνες πρόσφυγες που κατέφυγαν στην Ελλάδα, δεν δύνανται να συγκριθούν με τους αντίστοιχους που αιτούνται άσυλο από την
σημερινή ελληνική Πολιτεία, εν έτει 2015. 

Οι πρόσφυγες ή/και μετανάστες του 19ου και 20ου αιώνος, διέφεραν ως προς τους σημερινούς αιτούντες άσυλο, ως προς τρία σημεία :

Πρώτον, οι Έλληνες πρόσφυγες εκθεμελιώθηκαν από τις πατρογονικές τους εστίες ένεκα εθνικών εκκαθαρίσεων, μίας μεθόδου, που υφίστατο κατά κόρον στην Χερσόνησο του Αίμου από την έναρξη του Μακεδονικού Αγώνος και της Εποχής του ζητήματος, της Οθωμανικής Κληρονομιάς και επέστρεφαν στην Χώρα-Μητρόπολη τους. Έτσι, στα 1906, μετά την επίδειξη ισχύος της ήδη από τα 1878 «αυτόνομης και ισχυρής» Βουλγαρίας, οι Έλληνες της Φιλιππούπολης αλλά και συλλήβδην της Βουλγαρίας, αναγκάστηκαν να προσφύγουν στην Ελλάδα : 
Τον Ιούλιο του 1906, η Ελληνική Μητρόπολη της Φιλιππούπολης καθώς και οι εκκλησίες και τα σχολεία των Ελλήνων, διαλύθηκαν και οι Έλληνες Μητροπολίτες αντικαταστάθηκαν από Βούλγαρους, 30.000 Έλληνες επίσης κατέφυγαν στην Ελλάδα.
Το ίδιο έτος, Έλληνες αναγκάστηκαν να μεταναστεύσουν λόγω της έξαρσης που γνώρισε στην Ρουμανία, το «Κουτσοβλαχικόν» ζήτημα.


Δεύτερον, οι πληθυσμοί της εποχής αντηλλάσοντο βάσει Συμφωνιών, διεθνώς αναγνωρισμένων και επικυρωμένων, κάτι που υποδηλώνει την ύπαρξη συντεταγμένου προγράμματος «εξαναγκαστικής» μετανάστευσης αυτών των ανθρώπων. 
Έτσι τον Νοέμβριο του 1919, το «Σύμφωνο περί αμοιβαίας μεταναστεύσεως μεταξύ Ελλάδος και Βουλγαρίας», που διαλαμβάνετο στην Συνθήκη Ειρήνης, όριζε τον τρόπο και τον χρόνο των προς ανταλλαγή πληθυσμών. 
Πράγματι μετακινήθηκαν εκείνη την περίοδο, 50.000 Βούλγαροι και 30.000 Έλληνες προς της αντίστοιχες χώρες, δίχως να προκληθεί αναταραχή.
Το ίδιο, θεωρητικώς τουλάχιστον, επιχειρήθηκε και με το «Ελληνοτουρκικό Σύμφωνο» της 30ης Ιανουαρίου του 1923.
 Έτσι, οι πληθυσμοί εξαναγκάζοντο μεν να εκτοπιστούν, μετακινούντο δε ανθρώπινα, προοδευτικά και προγραμματισμένα. Φυσικά κάτι τέτοιο δεν ισχύει για τους Έλληνες του Πρώτου Διωγμού στα 1914, ή τους αντίστοιχους του 1922 όπου σε αυτές τις περιπτώσεις ομιλούμε περί πραγματικών θυμάτων πολέμου αλλά και εθνικών εκκαθαρίσεων παραλλήλως. 

Τρίτον, οι Έλληνες πρόσφυγες του 20ου αιώνος, μετανάστευαν ένεκα εσωτερικών προβλημάτων και πολλές φορές επαναπατρίζοντο. Χαρακτηριστικά παραδείγματα αποτελούν οι Έλληνες του Καυκάσου που μετά τα 1913, επέστρεφαν στο Ελλαδικό Χώρο, μετά την προσάρτηση τον πλούσιων εδαφών της Ηπείρου και της Μακεδονίας.
Μάλιστα το κύμα μετανάστευσης σε αυτήν την περίπτωση ήτο τόσο μεγάλο, ώστε η ελληνική κυβέρνηση το αναχαίτισε και διέκοψε την εθελούσια μετανάστευση και επαναπατρισμό των Ελλήνων του Καυκάσου. 
Ακόμα, στα 1919-1920, οι Έλληνες της Ρωσίας μετανάστευσαν στην Ελλάδα, ένεκα των εσωτερικών ταραχών που υφίσταντο μετά την Οκτωβριανή Επανάσταση στην Ρωσία.

Έτσι, διαγράφεται μετά περισσής ενάργειας, πως οι Έλληνες πρόσφυγες και μετανάστες-πλην της περίπτωσης του 1914 κα 1922-ήσαν είτε θύματα εθνικών εκκαθαρίσεων και εσωτερικών προβλημάτων, είτε μετανάστευαν εθελούσια και επαναπατρίζοντο, είτε βάσει συντεταγμένου προγράμματος που συνοδεύετο από τις αντίστοιχες υποδομές και μέτρα που προετοίμαζε το κράτος, αποφεύγοντας έτσι την σύγχυση και τον πανικό. 
Όσοι Έλληνες δε μετανάστευσαν προς Αυστραλία, Γερμανία και ΗΠΑ, το έκαναν έπειτα από επίσημη πρόσκληση και με όλα τα απαραίτητα έγγραφα ,πέρασαν από ιατρικούς ελέγχους, εξετάστηκαν εξονυχιστικά τα ποινικά μητρώα τους. Η μετακίνηση τους έγινε απολύτως ελεγχόμενα από τις αρχές και συντεταγμένα. 

Ουδεμία σχέση, λοιπόν, δύνανται να έχουν οι μετακινήσεις των ελληνικών πληθυσμών με αυτές των μουσουλμανικών που λαμβάνουν χώρα τη σήμερον. 
Στην περίπτωση των μουσουλμάνων δεν υφίστανται διακρατικές συμφωνίες και προγραμματικός σχεδιασμός. 

Έρχονται χωρίς χαρτιά και βουλιάζουν τις βάρκες τους, όντες πολύ καλά δασκαλεμένοι από τους δουλεμπόρους, ώστε να εξαναγκάζουν τις αρχές να τους περιμαζέψουν.


Νομικά δεν θεωρούνται καν πολιτικοί πρόσφυγες μιας και αυτός ο όρος δεν αποδίδεται μαζικά και συλλογικά αλλά έχει να κάνει με το κάθε άτομο ξεχωριστά. 
Η περίπτωση του κάθε ατόμου εξετάζεται ξεχωριστά και ατομικά. 

Λογίζεται κάποιος πολιτικός πρόσφυγας όταν κινδυνεύει άμεσα η ζωή του από το καθεστώς της χώρας του για τις πολιτικές ή θρησκευτικές του πεποιθήσεις κτλ, οπότε εξέρχεται αυτής και αιτείται άσυλο στην πρώτη Δημοκρατία που θα συναντήσει μπροστά του. 

Το γεγονός ότι στη Συρία υπάρχει πόλεμος μεταξύ του Άσαντ και της ISIS αυτό δεν αποδίδει συλλογικά την ιδιότητα του πρόσφυγα στις εξερχόμενες μάζες. 
Αυτοί, κατά το δίκαιο της Συρίας, είναι λιποτάκτες και εφόσον δεν παραμένουν στην Τουρκία (=προεδρική κοινοβουλευτική Δημοκρατία) αιτούμενοι πολιτικό άσυλο αλλά επιλέγουν να εισέλθουν στην ΕΕ, θεωρούνται παράνομοι μετανάστες ή λαθρομετανάστες . 
Η Τουρκία σε συνεργασία με τα κυκλώματα δουλεμπόρων που η ίδια εκτρέφει και σε αγαστή συνεργασία με τις μυστικές υπηρεσίες (ΜΥΤ) μετατοπίζει αυτούς τους πληθυσμούς στα νησιά του Αιγαίου. 
Προφυλάσσει με αυτόν τον τρόπο το τουριστικό της προϊόν εν μέσω θέρους (στην Αττάλεια για παράδειγμα απαγορεύεται αυστηρώς η είσοδος σε λαθρομετανάστες) .Μόλις το 1/3 σύμφωνα με την Frontex είναι συριακής καταγωγής, ενώ η συντριπτική πλειοψηφία των 2/3 είναι από το Πακιστάν και το Αφγανιστάν.


Οι Σύριοι για τη Συρία είναι λιποτάκτες εφόσον προτίμησαν την έξοδο αφήνοντας τους φίλους και συγγενείς τους να σφαχθούν από τις δυνάμεις της ISIS, αποδυναμώνοντας έτσι την εθνική άμυνα της Συρίας. 

Οι πολιτικοί προπαγανδιστές της διεθνιστικής αριστεράς, υπέρμαχοι της παγκοσμιοποίησης και της πολυπολιτισμικότητας, περίτεχνα εξισώσουν τα δύο αυτά φαινόμενα, την ελληνική νόμιμη και συντεταγμένη προσφυγιά και οικονομική μετανάστευση με τη λαθρομετανάστευση των μουσουλμάνων των ημερών μας. Αυτό το πράττουν για να χτυπήσουν στο συναίσθημα τους Έλληνες και να τους κάνουν να δεχθούν αμαχητί την εν εξελίξει γενοκτονία τους, δια της αντικαταστάσεως του πληθυσμού και της μετάλλαξης του δημογραφικού περιβάλλοντος. Υπενθυμίζουμε ότι τους τελευταίους 2 μήνες εισβάλλει ένα «χωριό την ημέρα, μια πόλη το μήνα» λαθρομεταναστών.

 Ενώ εξαιτίας της μνημονιακής λιτότητας και της πενίας, εξήλθαν ίσα με 150.000 Έλληνες στο εξωτερικό, νόμιμα και συντεταγμένα πάντα. 
Οι λαθρομετανάστες εγκαθίστανται στην ΕΕ παρακάμπτοντας το σκληρό γραφειοκρατικό καθεστώς της οικονομικής μετανάστευσης που συνεχίζει να ισχύει μόνο για τους γηγενείς Ευρωπαίους. 
Αρκεί κανείς να ερευνήσει τι γραφειοκρατία επικρατεί ώστε να εγκατασταθεί κάποιος Ευρωπαίος για εργασία στην Ισπανία, στην Ιταλία και την Γερμανία και θα διαπιστώσει ιδίοις όμμασι την προνομιακή μεταχείριση των λαθρομεταναστών της Ασίας και Αφρικής. 

Δύο μέτρα και δύο σταθμά!

Πηγή: blablaworldnews

Ο ΑΚΡΙΤΗΣ ΙΕΡΑΡΧΗΣ, ΣΕΒΑΣΜΙΟΤΑΤΟΣ ΑΝΘΙΜΟΣ, ΑΠΑΝΤΗΣΕ ΣΤΟΝ Ρ.Τ.ΕΡΝΤΟΓΑΝ ΟΠΩΣ ΕΠΡΕΠΕ!

Είπαμε, σε τέτοιες προκλήσεις, ειδικά του "μόγγολου αγά" από απέναντι, δεν μένεις με κλειστό το στόμα...ούτε σφυρίζεις αδιάφορα... Είσαι ξεκάθαρος!
ΕΥΓΕ στον Σεβασμιότατο Άνθιμο για την τοποθέτησή του!!!
Το οποίο "ΕΥΓΕ" όμως, δεν μπορείς να το πεις για κάποιους άλλους, πολιτικούς, ιεράρχες και λοιπούς ιθύνοντες...Δυστυχώς!




του Θεόφραστου Ανδρεόπουλου
«Ήταν επαίσχυντη για την Ελλάδα η Συνθήκη της Λωζάνης» δήλωσε ο Σεβ. Μητροπολίτης Αλεξανδρουπόλεως Άνθιμος και αυτή πρέπει τάχιστα να αντικατασταθεί με ποιά άλλη με αυτήν... των Σεβρων αφού όπως είπε χαρακτηριστικά «της Λωζάνης εκπνέει»!
«Για μας η Συνθήκη της Λωζάννης ήταν επαίσχυντη. Αν ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν θεωρεί ότι δεν ωφέλησε και την χώρα του, απορώ πως το θυμήθηκε τώρα, λίγα χρόνια πριν την εκπνοή της», δήλωσε ο Σεβασμιώτατος
Στο ρητορικό ερώτημα που ο ίδιος θέτει στον εαυτό του για το τι θα επακολουθήσει μετά από μια μελλοντική κατάργηση ή λήξη της Συνθήκης της Λωζάνης αναφέρει «Και τώρα τι; Μήπως η Σεβρών;»
Ο ακρίτης ιεράρχης αναφέρεται σαφώς στην μόνη Συνθήκη που δικαίωνε τον Ελληνισμό και επανένωνε όλα τα ελληνικά εδάφη (ή σχεδόν όλα αν εξαιρέσουμε τα εδάφη της Ανατολικής Ρωμυλίας που δόθηκαν στην Βουλγαρία με την Συνθήκη του Αγίου Στεφάνου το 1878)
Δηλαδή η επιστροφή στην Ελλάδα της Ανατολικής Θράκης και της Δυτικής Μικράς Ασίας.
«Για μας η Συνθήκη της Λωζάννης ήταν επαίσχυντη. Αν ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν θεωρεί ότι δεν ωφέλησε και την χώρα του, απορώ πως το θυμήθηκε τώρα, λίγα χρόνια πριν την εκπνοή της. 
Εξάλλου το αμερικανικό Κογκρέσο κατήργησε την Συνθήκη της Λωζάννης, με μία ψηφοφορία στις 18 Ιανουαρίου 1927, κατά την οποία οι Δημοκρατικοί ψήφισαν «κατά» της συμφωνίας και οι Ρεπουμπλικάνοι «υπέρ».
Αν λάβουμε υπόψη ότι η Τουρκία προχωρώντας ακάθεκτα μετά το πραξικόπημα το δικομματικό σύστημα, διαμορφώνει την δημοκρατική πτέρυγα με τον Ερντογάν και την συντηρητική με τον Ιχσάνογλου, τότε το ερώτημα που είχα δημοσιεύσει πριν δύο χρόνια επανέρχεται αμείλικτο: Και τώρα τι; Μήπως η Σεβρών;»
«Η σημερινή Τουρκία είναι ο χώρος στον οποίο δραστηριοποιήθηκαν δύο πολιτισμοί, ο Ελληνικός και ο Περσικός. Οι σημερινοί Τούρκοι νιώθουν ότι μόνο η χρήση της γεωγραφικής αυτής εκτάσεως τους ανήκει. Γι’ αυτό η τουρκική Κυβέρνηση χρειάστηκε ειδική άδεια για να κτίσει γέφυρα στο Βόσπορο ή για να διέλθει το Istanbul Metrosu στην αντίπερα όχθη. Όσο λησμονούμε το παραπάνω, οι Τούρκοι παριστάνουν τους ιδιοκτήτες και «αποκτούν» δικαιώματα, έστω στο επίπεδο των εντυπώσεων, που όμως, οι διεθνείς συνθήκες δεν τους αναγνωρίζουν.
Η Τουρκία, είναι τεχνητό έθνος-κράτος. Η τουρκική Δημοκρατία είναι γέννημα μιας Συνθήκης, της Λωζάννης το 1923. Άραγε, πόσο διήρκεσε η δυναμική της, πόσο η ισχύς της; Μήπως ήταν ένα «πουκάμισο αδειανό»; Κι αν όχι η επαίσχυντη Λωζάννη; τότε τί; μήπως οι Σέβρες; (Αλήθεια, τί σύμπτωση! η Συνθήκη των Σεβρών υπογράφηκε στις 10 Αυγούστου (1920) και στις 10 Αυγούστου (2014) είναι η ημέρα του πρώτου γύρου των μεθαυριανών προεδρικών εκλογών στην Τουρκία!)»
Τι έλεγε αυτή η περιβόητη Συνθήκη των Σεβρών;
Η συνθήκη όριζε τα εξής: η Οθωμανική Αυτοκρατορία παρέδιδε την κυριαρχία της Μεσοποταμίας (Ιράκ), της Παλαιστίνης και της Υπεριορδανίας στην Βρετανία ως προτεκτοράτα της Κοινωνίας των Εθνών, την Συρία και τον Λίβανο στην Γαλλία επίσης ως προτεκτοράτα και η υπαγωγή της Ανατόλιας στη σφαίρα επιρροής της Ιταλίας. Η Χετζάζ (μέρος της σημερινής Σαουδικής Αραβίας) το Κουρδιστάν και η Αρμενία θα γίνονταν ανεξάρτητα κράτη.
Ο Ε. Βενιζέλος υπογράφει την Συνθήκη των Σεβρών σύμφωνα με την wikipedia
Στην Ελλάδα παραχωρούνταν τα νησιά Ίμβρος και Τένεδος και η ανατολική Θράκη μέχρι τη γραμμή της Τσατάλτζας κοντά στην Κωνσταντινούπολη. Η περιοχή της Σμύρνης έμενε υπό την ονομαστική επικυριαρχία του Σουλτάνου αλλά θα διοικούνταν από Έλληνα Αρμοστή ως εντολοδόχο των Συμμάχων, και θα μπορούσε να προσαρτήθει στην Ελλάδα μετά από πέντε χρόνια με δημοψήφισμα. Το άρθρο 26 της Συνθήκης όριζε ακομα οτι αν οι οθωμανικές αρχές δεν συναινούσαν στην εφαρμογή της, θα εξέπιπταν από την κυριαρχία τους στην Κωνσταντινούπολη, την οποία θα μπορούσε να καταλάβει η Ελλάδα, κάτι το οποίο έντεχνα είχε προωθήσει ο Βενιζέλος.
Παράλληλα, η Βόρεια Ήπειρος ενσωματωνόταν στην Ελλάδα με το μυστικό Σύμφωνο Βενιζέλου - Τιττόνι. Η Ιταλία συμφώνησε ακόμα να παραχωρήσει τα Δωδεκάνησα (εκτός από τη Ρόδο και το Καστελλόριζο) στην Ελλάδα, και όταν η Βρετανία έδινε στο μέλλον την Κύπρο στην Ελλάδα, τότε (μετά από δημοψήφισμα) θα παραχωρούταν και αυτά τα νησιά (η συμφωνία ακυρώθηκε αργότερα από την Ιταλία το 1922).
Τα στενά των Δαρδανελίων και η θάλασσα του Μαρμαρά αποστρατικοποιήθηκαν και έγιναν προσωρινά διεθνής περιοχή, οι Σύμμαχοι απέκτησαν τον οικονομικό έλεγχο της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και τέλος καθορίζονταν η ισότητα και τα δικαιώματα των χριστιανικών μειονοτήτων.
Η επικύρωση της Συνθήκης δεν έγινε από κανένα συμμαχικό κοινοβούλιο (ούτε από το ελληνικό), καθώς μετά την επαναφορά του Κωνσταντίνου στον ελληνικό θρόνο, διαταράχθηκαν οι σχέσεις με τις συμμαχικές δυνάμεις, οι οποίες ποτέ δεν τον αναγνώρισαν ως αρχηγό του ελληνικού κράτους.
Η Σοβιετική Ένωση έκανε ξεχωριστή συνθήκη με τους Οθωμανούς. Μετά την επικράτηση των Νεότουρκων, που μετέφεραν την πρωτεύουσα στην Άγκυρα, καθώς και την Μικρασιατική Καταστροφή, οι σύμμαχοι υπέγραψαν νέα συνθήκη ειρήνης (Συνθήκη της Λωζάνης) το 1923, με ευνοϊκότερους όρους για την (πλέον) Τουρκία.

ΠΗΓΗ: pronews

Ο αγάς, η συνθήκη της Λωζάνης και οι φοβίες μας.


Όσο το πολιτικό κατεστημένο της Ελλάδας θα κοιμάται με εμμονές και φοβίες και θα ξυπνά με ιδεοληψίες και κούφια λόγια για καλημέρα, χωρίς να αναθεωρείται το δόγμα της εξωτερικής και εθνικής μας πολιτικής, ο "μόγγολος αγάς" από απέναντι θα βρίσκει πάντα ευκαιρίες και θα δημιουργεί τετελεσμένα, αφού ξέρει ότι οι κυβερνήσεις μας πάσχουν από σύνδρομο οσφυοκαμψίας και στρουθοκαμηλισμού...

Γιατί ο Ερντογάν βάζει τώρα ζήτημα Λωζάνης και νησιών του Αιγαίου.


του Σωτήρη Δημόπουλου
Η ευθεία αμφισβήτηση της συνθήκης της Λωζάνης από τον «σουλτάνο της Αγκύρας», η απροκάλυπτη εκδήλωση των νεο-οθωμανικών του εμμονών και ο ωμός τρόπος που τις εξέφρασε έπεσαν ως κεραυνός στα σαλόνια της αθηναϊκής ελίτ. Και είναι απολύτως φυσιολογικό να συμβαίνει τούτο, καθώς οι ψευδαισθήσεις με τις οποίες για χρόνια τρέφουν τον ελληνικό πληθυσμό έχουν μετατραπεί για τα μέλη της ιθύνουσας τάξης μας σε δεύτερη φύση. Ως εκ τούτου, κάθε φορά που το σκηνικό που έχουν στήσει καταρρέει, εκπλήσσονται σφόδρα, αν και πάντα παροδικά. Σύντομα ανακτούν τη ψυχραιμία τους για να κατασκευάσουν ένα νέο «αφήγημα», και έτσι να συνεχιστεί ο ύπνος του δικαίου. Αυτό συνέβη, στην ουσία, και σε αυτή τη περίπτωση. Λένε λοιπόν, για εσωτερική κατανάλωση και για να πικάρουν τους κεμαλιστές είναι οι βρυχηθμοί του Τούρκου, που απειλεί να καταβροχθίσει από τα Δωδεκάνησα μέχρι την Λήμνο και τη Σαμοθράκη κάθε νησί από το οποίο ακούγονται ήχοι μέχρι τις ακτές της Μικράς Ασίας! Έτσι, εμείς μπορούμε να παραμείνουμε ψύχραιμοι για να συνεχίσουμε τις καθημερινές μας ασχολίες.
Δυστυχώς, όμως, η παρούσα συγκυρία είναι απείρως πιο δραματική για την ελληνική πλευρά. Και γι’ αυτό εκπέμπεται και ένας κεκαλυμμένος πανικός στα υψηλά δώματα της εξουσίας.
Γιατί ο Ερντογάν, ο πάντα παρορμητικός, φανατικός και κατακτητικός, δεν συνηθίζει να αστειεύεται. Αποφάσισε ψύχραιμα και μεθοδικά να αναβαθμίσει τον τουρκικό αναθεωρητισμό, βασιζόμενος σε υπαρκτά, θετικά για τον ίδιον, δεδομένα ώστε να επιτύχει συγκεκριμένους και πολλαπλούς στόχους.
Ποια είναι τα δεδομένα και ποιοι οι στόχοι του;
·         Η αίσθηση της απόλυτης παντοδυναμίας που απολαμβάνει στο εσωτερικό της χώρας, και η οποία ψυχολογικά τον εξωθεί στη ανοιχτή διατύπωση των βαθύτερων επιδιώξεών του, που άλλωστε δεν είναι μόνον δικές του. Ο σχεδιασμός του κινείται σταθερά επί του άξονος της αποκατάστασης, με κάθε μέσο, της οθωμανικής τάξης. Το όραμά του συνεπαίρνει όχι μόνον τις ισλαμιστικές μάζες της Ανατολίας, που τον λατρεύουν ως τον μεγάλο πατέρα, αλλά και το ισχυρό εθνικιστικό κίνημα, που συντάσσεται δι’ αυτού του τρόπου στο πολιτικό του άρμα. Η σωβινιστική εξωτερική πολιτική δίνει συνάμα και εντός του στρατού, που το κύρος του επλήγη από το φιάσκο του στρατιωτικού πραξικοπήματος, αφορμή ταύτισής του με την εκτελεστική εξουσία.
·         Η μεταπραξικοπηματική πραγματικότητα επιτρέπει στην Άγκυρα να κινείται με πρωτοφανή ευχέρεια στο διεθνές πεδίο. Η Τουρκία χρησιμοποιεί εντέχνως προς όφελός της την αντιπαράθεση Αμερικής-Ρωσίας αλλά και την αντίθεση Αμερικής-Γερμανίας, που δεν πρέπει καθόλου να την υποτιμούμε, ιδιαίτερα σε ότι αφορά τον ελληνοτουρκικό χώρο. Κατόρθωσε ο Ερντογάν να βρεθεί σε μια θέση, σχεδόν στο απυρόβλητο, που όλα να του επιτρέπονται ώστε να μην χολωθεί και συνταυτιστεί με τον αντίπαλο. Ωστόσο, ο ίδιος γνωρίζει ότι αυτή η ιδανική για τη Τουρκία κατάσταση έχει ημερομηνία λήξεως. Αργά ή γρήγορα το τοπίο θα ξεκαθαρίσει και θα πρέπει να διαλέξει με ποιόν θα πάει και ποιόν θα αφήσει – αν και είναι προδιαγεγραμμένο ότι θα πέσει και πάλι στην αγκαλιά των Αμερικανών. Οπότε, βιάζεται να βάλει όλα τα θέματα πάνω στο τραπέζι, αφού προς ώρας κανείς δεν θα του τραβήξει το αυτί, αλλά αντιθέτως θα βρει ευήκοα ώτα...


·         Ιδιαίτερα εύστοχα ο νεοσουλτάνος χειρίζεται τη σχέση του με τη Μόσχα. Οι «αταξίες» της Άγκυρας προς το ΝΑΤΟ, οι υποσχέσεις της για τη δημιουργία του «Turkish Stream», και η όποια συμφωνία υφίσταται για τη Συρία, είναι θεμιτά πλεονεκτήματα για τη Ρωσία, έστω και πρόσκαιρα, ώστε να προωθήσει τους στόχους της σε τρία μέτωπα –το συριακό, το ουκρανικό, αλλά και της Υπερκαυκασίας. Και μόνον το γεγονός ότι ο Πούτιν επέτρεψε, κατ’ ουσίαν, την εισβολή και κατοχή της σημαντικής αυτής λωρίδας της βόρειας Συρίας από το τουρκικό στρατό, καταδεικνύει τη σημασία που δίνει στη σχέση αυτή. Οι Τούρκοι γνωρίζουν ότι και στις δύο περιπτώσεις που κατανίκησαν τους Έλληνες στον 20ό αιώνα, στην Μικρά Ασία το 1922 και στην Κύπρο το 1974, οι Ρώσοι ήταν ή σύμμαχοί τους –σύμφωνο Λένιν-Κεμάλ- ή έμειναν αμέτοχοι –λόγω του φόβου η Κύπρος να γίνει νατοϊκό έδαφος. Ασφαλώς, σήμερα τα πράγματα είναι εντελώς διαφορετικά, γιατί ακόμη, ευτυχώς, οι σχέσεις της Ελλάδας και της Κύπρου με τη Ρωσία παραμένουν στενές και φιλικές. Ο Ερντογάν, όμως, αντιλαμβάνεται ότι έστω και αυτή τη σχετική ρωσική ανοχή τουλάχιστον στις ρητορικές του υπερβάσεις, την ώρα που διεξάγεται η καθοριστική μάχη του Χαλεπιού, δεν είναι βέβαιος ότι θα την ξαναβρεί στο μέλλον.
·         Από την πλευρά των ΗΠΑ, η αγωνία να επαναφέρουν τον αγριεμένο πρόεδρο στα νερά τους δημιουργεί μια αξιοκαταφρόνητη εικόνα για την Ουάσιγκτον. Εμφανίζονται οι Αμερικανοί να του προσφέρουν «γη και ύδωρ» σε κάθε επίπεδο, λόγω της γεωπολιτικής αξίας της Τουρκίας, και ιδιαίτερα σε μια στιγμή που προωθείται ένα νέο σύστημα ασφαλείας και ενεργειακών δικτύων που μπορούν να εξασφαλίσουν στις ΗΠΑ και στο Ισραήλ την αύξηση της επιρροής τους στην Ανατολική Μεσόγειο αλλά και, εν μέρει, στην Ευρώπη. Το πρόβλημα είναι, ωστόσο, ότι οι χουβαρντάδικες παραχωρήσεις των Αμερικανών γίνονται σε βάρος των αδυνάμων αντιπάλων της Τουρκίας δηλαδή: Κούρδων, Κυπρίων και Ελλαδιτών, που συμπτωματικά είναι όλοι σύμμαχοι των ΗΠΑ. Επιπλέον, οι Τούρκοι λαμβάνουν υπ’ όψιν τους ότι το πολιτικό κατεστημένο στην Αμερική βρίσκεται προσηλωμένο στις επικείμενες προεδρικές εκλογές και οι αποφάσεις ενός απερχόμενου προέδρου είναι πάντοτε πολύ συγκρατημένες.
·         Η Γερμανία, έχει επίσης τα δικά της συμφέροντα στην περιοχή, ενώ οι ελληνοτουρκικές σχέσεις επηρεάζονται άμεσα από το μεταναστευτικό, για το οποίο έχει τον πρώτο λόγο. Το Βερολίνο δεν είναι καθόλου διατεθειμένο να πιέσει τον Ερντογάν για το ζήτημα της Ελλάδας. Αντιθέτως, ευνοεί τις οθωμανικές επιδιώξεις στο δικό του παζάρι με την Άγκυρα. Και για όποιον αμφιβάλει ας ανατρέξει στην είδηση ότι τίθεται ζήτημα από τη Γερμανία για τους μετανάστες που βρίσκονται στα νησιά, ότι αυτοί δεν περιλαμβάνονται στο πρόγραμμα μετεγκατάστασης. Δίνει δηλαδή το σήμα ότι άλλο τα νησιά του Αιγαίου και άλλο η ηπειρωτική Ελλάδα. Και ας έχουμε επίσης στο νου μας ότι ο τουρκικός εκβιασμός έρχεται σε μια βολική για τη Γερμανία στιγμή που ΗΠΑ και ΔΝΤ πιέζουν το Βερολίνο, για τους δικούς τους λόγους, να ανοίξει η συζήτηση για το ελληνικό χρέος.
·         Η όξυνση στο Αιγαίο αφορά, αναμφίβολα, και στο σχεδιασμό της Άγκυρας στο συριακό Κουρδιστάν. Κάθε απόπειρα να δημιουργηθεί μια κουρδική οντότητα στη Ροτζάβα, ή η πρόθεση των Κούρδων να παραμείνουν δυτικά του Ευφράτη, δημιουργεί ιδιαίτερο εκνευρισμό στους Τούρκους. Οπότε ας μην υπάρχει αμφιβολία ότι το παζάρι έναντι του ελληνισμού, συνδέεται με το εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα των Κούρδων και τις εξελίξεις στη Συρία.  
·         Η επιθετική ρητορεία για το Αιγαίο σχετίζεται και με το Κυπριακό. Σήμερα, όλοι παρακαλούν τον Ερντογάν να βάλει λίγο νερό στο κρασί του, ώστε να καταφέρουν να παρουσιάσουν ένα κάπως ευπρεπές σχέδιο επίλυσης, έστω κι αν αυτό θα είναι τρισχειρότερο από το «Ανάν». Ο σουλτάνος, όμως, που δεν μπορεί να ακούει φωνές από περιοχές που ανήκαν στην οθωμανική αυτοκρατορία και αυτές οι περιοχές να μην του ανήκουν, πώς θα κάνει την παραμικρή παραχώρηση, έστω και για τα μάτια του κόσμου; Τα θέλει, λοιπόν, όλα: και μεγαλύτερο μερίδιο στην εκμετάλλευση των ενεργειακών πόρων, που θα περνούν εννοείται από την Τουρκία, και ουσιαστικό έλεγχο όλης της Κύπρου, και πρόεδρο Τουρκοκύπριο, και στρατό πάνω στο νησί. Επομένως η αμφισβήτηση της ελληνικής κυριαρχίας στο Αιγαίο, ανεβάζει και το μερίδιό του στην Κύπρο. Προς συμμόρφωση, βεβαίως, και όσων αλόγιστα μπήκαν σε μια διαπραγμάτευση, με μόνο εφόδιο τις διαβεβαιώσεις ισχυρών διεθνών παραγόντων. Γιατί λησμόνησαν, επηρμένοι από τις κολακείες των ισχυρών, ότι στη μόνη ισχύ που μπορείς να βασίζεσαι είναι η δική σου…
·         Άλλη μια ευνοϊκή συγκυρία για τον Ερντογάν, που σχετίζεται με τη διαδικασία της επίλυσης του Κυπριακού, είναι και η φαεινή ιδέα εκ μέρους του ελληνικού υπουργείου εξωτερικών να αντικατασταθεί το σύστημα εγγυήσεων του 1960, με ένα σύμφωνο φιλίας και συμμαχίας Ελλάδος-Κύπρου-Τουρκίας. Τι σημαίνει αυτό με απλά λόγια; Ότι μέσω αυτού του συμφώνου μπορούμε να πάμε σε μια συνολικότερη διευθέτηση των ελληνοτουρκικών διαφορών, ουσιαστικά δηλαδή να συζητήσουμε τις τουρκικές διεκδικήσεις. Άρα ο Ερντογάν, μιας και του προσφέρουμε αυτήν την ευκαιρία, και μάλιστα τον παρακαλούμε μαζί με τον κ. Έιντε, την κα Νούλαντ κ.λπ., ξεκινάει το πάρε-δώσε ή μάλλον το πάρε-πάρε, ανεβάζοντας τον πήχη των απαιτήσεών του.
·         Η συζήτηση για τα νησιά του Αιγαίου έρχεται τη στιγμή που επί ενάμιση έτος το Αιγαίο έχει καταστεί θάλασσα μειωμένης κυριαρχίας. Οι μεταναστευτικές ροές και κυρίως η ομολογημένη αδυναμία του ελληνικού κράτους να τις ελέγξουν ή να τις διαχειριστούν έχουν δημιουργήσει στην παγκόσμια κοινότητα την αίσθηση ότι εδώ δεν υπάρχει τίποτε, δεν υπάρχουν σύνορα, όπως είχε πει και ο κ. Τσίπρας, δεν υπάρχει οργανωμένη πολιτεία, παρά μόνο ένα κενό. Που γεμίζει από τη δράση δεκάδων ΜΚΟ, μυστικών υπηρεσιών, πλοίων του ΝΑΤΟ κ.λπ.. Το έδαφος, λοιπόν, είναι καλά οργωμένο για τις τουρκικές διεκδικήσεις.
·         Απέναντι από την αναθεωρητική Τουρκία, των 75 εκατομμυρίων, βρίσκεται μια χώρα διαλυμένη δημογραφικά, οικονομικά, κοινωνικά, ηθικά, πολιτικά. Απέναντι στον ιμπεριαλιστή Ερντογάν, βρίσκεται μια ελληνική κυβέρνηση αδύναμη, ανίκανη και ιδεοληπτική, που διέπεται από ψευδοειρηνόφιλες διεθνιστικές αρχές, ικανές μόνον για να παίξει κάποιος τον ρόλο του «χρήσιμου ηλίθιου». Πού θα βρεθεί, λοιπόν, καλύτερη συγκυρία για να εγερθούν οι τουρκικές απαιτήσεις στην ολότητά τους. Πολλώ δε μάλλον, που το κυβερνητικό σχήμα στην Ελλάδα έχει χάσει δια παντός την αρχική αίγλη του στο διεθνές στερέωμα ως εξωτικό εναλλακτικό φρούτο, και αντιμετωπίζεται με απαξίωση, ενώ και στο εσωτερικό πνέει τα λοίσθια.
Για όλους αυτούς τους λόγους, λοιπόν, ο Ερντογάν έβγαλε από το συρτάρι τη Λωζάνη και το Αιγαίο. Και για να μην μείνει στα λόγια δέσμευσε και το μισό Αιγαίο με δύο ΝΟΤΑΜ για να ασκηθεί ο τουρκικός στρατός και να προχωρήσει στην πράξη ο εκβιασμός του. Η κατάσταση τους επόμενους μήνες, που διακυβεύονται πολλά –αμερικανικές εκλογές, πόλεμος στη Συρία, κυπριακό, συμφωνία για το μεταναστευτικό- θα είναι εξαιρετικά κρίσιμη. Άραγε απέναντι σε όλα αυτά, εμείς θα συνεχίσουμε να παίζουμε τις στρουθοκαμήλους;