Δεν πρέπει ποτέ να σωπαίνουμε για τους ήρωες μας που έδωσαν τη ζωή τους για να είμαστε εμείς ελεύθεροι. Εθνική ανάγκη είναι να διατηρούμε τη μνήμη τους, να θυμόμαστε την ανδρεία τους και να διδασκόμαστε από την αυταπάρνησή τους για το καθήκον...
Πριν τέσσερα χρόνια, στις 23 Μαΐου 2006, έπεσε, στο Αιγαίο, κοντά στην Κάρπαθο υπερασπιζόμενος τον Εθνικό εναέριο χώρο από την τουρκική πολεμική αεροπορία ο σμηναγός Κωνσταντίνος Ηλιάκης.Άλλος ένας Έλληνας που έγραψε το όνομά του με χρυσά γράμματα στο πάνθεον των ηρώων του έθνους υπερασπιζόμενος τα Εθνικά κυριαρχικά δικαιώματα της πατρίδας.
Ο Κωνσταντίνος Ηλιάκης καταρρίφθηκε σε πολεμική ενέργεια, αντιμετωπίζοντας τουρκικά μαχητικά οπλισμένα, τα οποία εισήλθαν στον εθνικό εναέριο χώρο της Ελλάδας.
Σίγουρα ο κυρίαρχος των αιθέρων μας, σμηναγός Ηλιάκης, πριν ανοίξει τα "αετίσια" του φτερά και πετάξει μακρυά μας, γνώριζε τον ύμνο της Ελληνικής Πολεμικής Αεροπορίας, «κι αν η μοίρα το καλεί μια μέρα να πεθάνω, παίρνω του Χάρου το φιλί μέσα στο αεροπλάνο». Εκείνο το πρωί, θυμάμαι, θλίψη σκόρπισε παντού ο θάνατός του...
Όμως για τους ήρωες δεν κλαις παρά μόνο στέκεις όρθιος και περήφανα θωρείς τον ουρανό.
Η θυσία του σμηναγού Ηλιάκη για εμάς τους Έλληνες πρέπει να μας θυμίζει το ιδανικό της ελευθερίας και της Εθνικής Κυριαρχίας. Ως ελάχιστος φόρος τιμής από όλους εμάς απέναντι στον αεροπόρο μας είναι να φέρουμε στο μυαλό μας το ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ, το οποίο μόνο με χρυσά γράμματα πρέπει να αποτυπωθεί στην ιστορία, όπως και στις καρδιές και στη μνήμη όλων μας...
Η θυσία του σμηναγού Ηλιάκη για εμάς τους Έλληνες πρέπει να μας θυμίζει το ιδανικό της ελευθερίας και της Εθνικής Κυριαρχίας. Ως ελάχιστος φόρος τιμής από όλους εμάς απέναντι στον αεροπόρο μας είναι να φέρουμε στο μυαλό μας το ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ, το οποίο μόνο με χρυσά γράμματα πρέπει να αποτυπωθεί στην ιστορία, όπως και στις καρδιές και στη μνήμη όλων μας...
Σκεφτόμενος τη θυσία του ήρωα σμηναγού φέρνω στο μυαλό μου το εξής: "του ανδρειωμένου ο θάνατος... θάνατος δε λογιέται".
Κλείνοντας αυτές τις λίγες γραμμές γι’ αυτόν τον ΈΛΛΗΝΑ υπερασπιστή των αιθέρων, των εδαφών και των δικαίων μας, σμηναγού Κώστα Ηλιάκη, πιστεύω πως το τελευταίο που ήθελε να κάνει ήταν να γίνει ήρωας πιλότος μετά θάνατον και να προκαλέσει θλίψη στην οικογένεια του, στους συναδέλφους του και σε όλο το έθνος μας, όμως είμαι σίγουρος ότι αυτό που έμαθε να κάνει το έκανε με σθένος και αυταπάρνηση, το έκανε για όλους εμάς , έτσι απλά, με πυγμή και ηρωισμό για την πατρίδα. Έκανε αυτό που έμαθε να κάνει…
Τι κι αν άνοιξε τα αετίσια του φτερά και πέταξε πιο ψηλά κι από τον Ψηλορείτη, εμείς θα τον έχουμε για πάντα μέσα στο μυαλό και στις καρδιές μας.
Αιωνία σου η μνήμη. Σε ευχαριστούμε Σμηναγέ....
Καλές να είναι οι πτήσεις σου στον Ουρανό των Ηρώων.
