Χαράλαμπος Γ. Αλατζιάς: Ξημέρωμα Σαββάτου !

Στο παρακάτω άρθρο γίνεται μία ειλικρινής αυτοκριτική από τη λεγόμενη γενιά του πολυτεχνείου. Είναι πραγματικά μία κατάθεση ψυχής...
"Το Πολυτεχνείο δεν είναι κάτι νεκρό για να του κάνουμε μνημόσυνα και εθνικές γιορτές. Το Πολυτεχνείο είναι ο Δρόμος.

Είναι το σύμβολό της νεολαίας, της ελευθερίας, της εθνικής ανεξαρτησίας".

Ξημέρωμα Σαββάτου !

Μέσα από το μικρόφωνο η φωνή του Μήτσου Παπαχρήστου ταξιδεύει: «Μην φοβάστε τα τανκς», «Φαντάροι είμαστε αδέρφια σας. Μη γίνετε δολοφόνοι» «Κάτω ο φασισμός».

Στέκομαι λίγα μέτρα από το πορτάκι της πύλης. Τα μάτια καίνε . Είναι πρησμένα από την συνεχή έκθεση τους στα δακρυγόνα όλο το τελευταίο 24ωρο.
Το ίδιο συμβαίνει σε όλους μας. Δεν παραπονιόμαστε. Δεν το συζητάμε καν. Κοιταζόμαστε στα μάτια και μιλάμε με αυτά.

Η φωνή του Μήτσου ενώνεται με την δικιά μας «Σε γνωρίζω από την κόψη του σπαθιού την τρομερή...»
Άλλοι κρεμασμένοι στα κιγκλιδώματα και άλλοι πίσω από την Μερσεντές που έχουμε τοποθετήσει για να μη ανοίγει η κεντρική πύλη.

Είναι 2.58 η ώρα ξημερώματα του Σαββάτου 17 Νοέμβρη 1973. Το τανκ μαρσάρει απειλητικά και ο προβολέας του μας τυφλώνει.
Ένας αξιωματικός με μια κίνηση του χεριού του, δίνει την εντολή να ξεκινήσει το τανκ. Έρχεται κατά επάνω μας, φρενάρει στιγμιαία απότομα και κατόπιν πέφτει επάνω στην πύλη συντρίβοντας την.

Ανατριχιαστικός ήχος από αυτούς που ποτέ στην ζωή σου δεν ξεχνάς. Η κόρνα του αυτοκινήτου κολλημένη μοιάζει σειρήνα θανάτου. Επικρατεί πανικός. Μέσα σε ουρλιάσματα τρόμου και ενώ οι σφαίρες πέφτουν από αόρατους σκοπευτές, αστυνομικές δυνάμεις και στρατιώτες εισβάλουν στον χώρο.

Η Πέπη έχει τραυματιστεί , ο Νίκος κτυπημένος από κλομπ αιμόφυρτος δίπλα μου παραπαίει . .
Ένας στρατιώτης έχει κατέβει από το τανκ και προτάσσει το όπλο του σε ένα φοιτητή. «Κωλόπαιδο, θα σε καθαρίσω» του φωνάζει.
Τα βλέμματα μας διασταυρώνονται. Τα μάτια του παγερά , κρύα σαν του θανάτου, σου έδιναν την εντύπωση ότι μας μισούσε, ότι μας θεωρούσε κοινωνικά παράσιτα.

Για μια στιγμή νομίζω ότι θα γυρίσει το όπλο του επάνω μου.Αρχίζω και τρέχω προς την πλευρά της οδού Στουρνάρα .
Από παντού δέχομαι συνεχώς κτυπήματα. Το αίμα που κυλά από το κεφάλι μου στο πρόσωπο μου με εμποδίζει να βλέπω καθαρά. Η ανθρώπινη βαρβαρότητα, ... μου έδειχνε το αληθές προσωπείο της. Δύο -τρία λεπτά , .....μια αιωνιότητα..

Μέσα στον ορυμαγδό και τη σύγχυση καταφέρνω και δρασκελίζω τα κιγκλιδώματα που έχουν πέσει από την πίεση πλήθους ανθρώπων.
Από έξω συνεχίζεται το ίδιο μαρτύριο. Από παντού κτυπήματα.. Στην γωνία Στουρνάρα και Μπουμπουλίνας σκοντάφτω και πέφτω. Νοιώθω το σκοτάδι να με κυριεύει και να απλώνεται σε όλο μου το σώμα..

Από το μυαλό μου περνούν σαν ταινία όλα τα αγαπημένα μου πρόσωπα. Ως εδώ σκέφτομαι.
Ξάφνου , ένα τράνταγμα διακόπτει βίαια την ταινία στο μυαλό μου και με επαναφέρει στην πραγματικότητα.. Νοιώθω ένα χέρι να με αρπάζει από τον γιακά του μπουφάν μου. Με σηκώνει με απίστευτη δύναμη όρθιο .Τον κοιτάζω . Τα μάτια του ζεστά, αναβλύζουν καλοσύνη και ανθρωπιά. Είναι ένας στρατιώτης των ΛΟΚ. Αμούστακο παιδί σαν και εμένα.

Φύγε φίλε φωνάζει. Τρέξε …τρέξε !

Από τότε πέρασαν 35 χρόνια και η μνήμες της εξέγερσης του Πολυτεχνείου έχουν περάσει από χιλιάδες κύματα .Έχουν ξεθωριάσει και έχουν ατονήσει .Κάποιοι από τους φίλους που ζήσαμε μαζί εκείνες τις τέσσερις μέρες και τρεις νύχτες , ….εξαργύρωσαν τον αγώνα μας.

Η φαρσοκωμωδία της ιστορίας είναι ότι εκείνοι που φανερά και μυστικά πρωταγωνιστούσαν στην εκκένωση του Πολυτεχνείου τις προηγούμενες ημέρες , κατέστησαν ψευδεπίγραφα τους εαυτούς τους στα χρόνια της μεταπολίτευσης ως …..τους κύριους εκφραστές της εξέγερσης. Ας είναι …δεν πειράζει!.

Κάποιοι ….άκαπνοι και απόντες εκείνης της εξέγερσης, καπηλεύτηκαν είτε για να ανέλθουν πολιτικά , είτε ενάντια στο πνεύμα του Πολυτεχνείου συμμετέχοντας σε τρομοκρατικές ενέργειες.

Όλοι όμως παραχάραξαν την έννοια του Πολυτεχνείου και από σταθμός ανεφοδιασμού για τους νέους για να φτάσουν εκεί που εμείς δεν φτάσαμε, το μετέτρεψαν σε εμποροπανήγυρη.

Όμως το Πολυτεχνείο δεν είναι κάτι νεκρό για να του κάνουμε μνημόσυνα και εθνικές γιορτές. Το Πολυτεχνείο είναι ο Δρόμος.

Είναι το σύμβολό της νεολαίας, της ελευθερίας, της εθνικής ανεξαρτησίας.

Οι σημερινοί νέοι μπορεί να μη έχουν να αντιπαλέψουν μια χούντα συνταγματαρχών.Έχουν να αντιπαλέψουν όμως ΜΗ ΦΑΝΕΡΕΣ χούντες και πιο επικίνδυνες από εκείνη που πολεμήσαμε εμείς.

Έχουν να αντιπαλέψουν την χούντα των διαπλεκομένων , την χούντα του δημοσιογραφικού και πολιτικού κιτρινισμού , την χούντα της κατευθυνόμενης αποχαύνωσης , την χούντα του λαϊκισμού , την χούντα του πολιτικού και κοινωνικού Αλτσχάϊμερ και την χούντα της σαχλαμάρας.

Όλες αυτές τις χούντες …..τις φέραμε ΕΜΕΙΣ. Αυτοί που ματώσαμε εκείνο το ξημέρωμα της 17ης Νοέμβρη του 1973.

Εμείς τις κληρονομούμε στα παιδιά μας. Μπροστά σ` αυτές που ΕΜΕΙΣ δημιουργήσαμε, η χούντα του Παπαδόπουλου και του Πατακού μοιάζει φαιδρή καρικατούρα .Ένας πύργος από τραπουλόχαρτα.

Δεν είναι αργά. ΑΝ αναλογιστούμε με ειλικρίνεια τα λάθη μας , ΑΝ παραδεχτούμε ότι το πρόβλημα δεν μας κτυπά απλά την πόρτα ,αλλά είναι ήδη μέσα στο σπίτι μας και ΑΝ σκύψουμε με πραγματικό ενδιαφέρον στην νεολαία μας , υπάρχει κάποια ελπίδα.